Page 49 - GREC14N_KGS_02

RHO

as well for her she had her black veil—and the
soldier—to protect her.... These veils are seldom “HE WHO DRINKS AT THE
drawn aside; the sea breeze clamps them to the SPRINGS OF RHODES, EVER TO
women’s faces, and the shadows of the eyes and RHODES RETURNS” «ΟΠΟΙΟΣ
mouth give them a leprous, death’s-head look.
“He who drinks at the springs of Rhodes, ever to ΗΠΙΕ ΝΕΡΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΗΓΕΣ
Rhodes returns.” I murmured the old adage, reflecting ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ, ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΕΙ
that most likely I should never see again the island ΔΙΧΩΣ ΑΛΛΟ»
where we spent four brief hours.
Υπήρξε άραγε ο Κολοσσός της Ρόδου; Ίσως
να είναι μύθος, πάντως παραμένει ένα από τα
θαύματα αυτού του κόσμου που τον διασχίζουμε
συνεχίζοντας το οδοιπορικό μας. Τον πιστεύουμε,
όπως πιστέψαμε και το ταξίδι του Φιλέα Φογκ. Το
καράβι περνάει ανάμεσα στα πόδια του. Διαμάντι Κολοσσού, στις δύο πλευρές του λιμανιού, υψώνονται δύο
της Ρώμης. Μαργαριτάρι της Αθήνας. Αύριο κίονες. Στον ένα ο Ρωμύλος και ο Ρέμος βυζαίνουν τη ρωμαϊκή
σκαραβαίος της Αιγύπτου. Η Ρόδος είναι η πρώτη λύκαινα, στον άλλο ένα χάλκινο ελάφι στρέφεται προς το
πέτρα μπαρόκ του περιδέραιου. νησί του κυνηγιού και των ρόδων. Τείχη με μυτερές εγκοπές,
Οι Μυκήνες, η Ελλάδα, η ευστοχία, το Βυζάντιο, πυργίσκοι και διάδρομοι κατά μήκος των τειχών κλείνουν την
οι σταυροφορίες, οι Ιππότες του Αγίου Ιωάννη, οι πόλη. Μπαίνεις μέσα περνώντας από πύλες φρουρίου. Ένα
Τούρκοι, η Πάτμος, όπου ο ευαγγελιστής τρώει το πολύπλοκο δίκτυο από κρηπιδώματα, σκαλοπάτια, θόλους,
βιβλίο και συνθέτει την Αποκάλυψη, ο Ιπποκράτης, καμάρες, γέφυρες, επάλξεις, σε μπερδεύει και σε ξαναφέρνει
ο Όμηρος, ο Τιβέριος, ο Καίσαρ, ο Αύγουστος, γρήγορα στο σημείο εκκίνησης.
ο Κικέρων, ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, Ένας Ιταλός στρατιώτης που προβάλλει με φόντο τον ουρανό,
σταυροδρόμι φυλών, πόλεων και δόξας, που η φωνάζει στον Πασπαρτού να μαζέψει την Kodak του. Ο
Αφροδίτη της Ρόδου τα ατενίζει γερμένη στο ένα Πασπαρτού. Ο Πασπαρτού δεν ήθελε να φωτογραφίσει το
γόνατο και ανασηκώνοντας τα μαλλιά της. κάστρο, αλλά μια γριά μουσουλμάνα που ανάβει το τσιγάρο
Μιλούν τις γλώσσες της Βαβέλ γύρω από μια της, σκυμμένη στο χείλος ενός βυζαντινού πηγαδιού. Θα
περσική κρήνη που στολίζει μια πλατεία όπου ’λεγες ιεροσυλία: ένα δοχείο αγιασμών, μια θεοσεβούμενη που
βρίσκομαι καταμεσής της παράστασης από τις καπνίζει. Προστατεύεται όμως από τον μαύρο φερετζέ της
Χίλιες και μία νύχτες. Ένα Εβραιόπουλο βγαίνει και τον στρατιώτη. Ο φερετζές τραβιέται σπάνια. Η θαλάσσια
από το σχολείο του και μας απευθύνει το λόγο αύρα τον κολλάει πάνω στα πρόσωπα. Η σκιά των ματιών, του
στα γαλλικά. Η ανατολίτικη ζωή μας υποδέχεται στόματος, κάνει ετούτες τις περαστικές να μοιάζουν με λεπρές,
ολάνοιχτη στον δρόμο. Από τη Ρόδο και μετά, οι το κεφάλι τους με κρανίο.
δρόμοι θα γίνουν θέαμα και τα μαγαζιά με τους «Όποιος ήπιε νερό από τις πηγές της Ρόδου, θα ξαναγυρίσει
τρεις τοίχους θα είναι σκηνές θεάτρου όπου η δίχως άλλο στη Ρόδο». Αυτή τη ρήση τη λέω από μέσα μου,
αυλαία δεν πέφτει ποτέ. και σκέφτομαι ότι μάλλον δεν θα ξαναδώ ποτέ αυτό το νησί
Κουρεία και τσαγκάρικα. Το έργο που παίζεται όπου σταματήσαμε μόνο για τέσσερις ώρες.
πιο συχνά στο θέατρο των ανατολίτικων δρόμων
είναι του κουρέα, γιατί οι θρησκευτικές αιρέσεις
απαιτούν αναρίθμητες αποχρώσεις κουρέματος.
Η πελατεία αποχαυνωμένη γέρνει προς τα πίσω, WHO IS WHO: Jean Cocteau (1889-1963) was a novelist, playwright,
παραδομένη σε χέρια έμπειρα τόσο στο κούρεμα director, painter and poet. He was the only French intellectual who,
και στο ξύρισμα όσο και στην επιβολή μαρτυριών. despite all the scandals that accompanied his name, became a
Παντού κρέμονται τσαμπιά οι μπότες. Παντού member of the conservative French Academy and he was awarded
κατεργάζονται δέρματα, ράβουν, στιλβώνουν, the French Medal of Honour. Ο Ζαν Κοκτώ (1889-1963) ήταν θεατρικός
πουλάνε μπότες. Και παντού στα κουρεία και στα συγγραφέας, μυθιστοριογράφος, σκηνοθέτης, ζωγράφος και ποιητής.
τσαγκάρικα, η προσωπογραφία του Ντούτσε, μια Υπήρξε ο μόνος Γάλλος διανοούμενος που, παρ’ όλα τα σκάνδαλα που
προσωπογραφία καμωμένη με επιδέξιες πινελιές συνόδευσαν το όνομά του, έγινε μέλος της συντηρητικής Γαλλικής
που χτυπούν τον αμφιβληστροειδή και που το Ακαδημίας και του απονεμήθηκε το Γαλλικό Παράσημο της Τιμής.
μάτι τις μεταφέρει αργότερα στον ήλιο πάνω
στα αστραφτερά σπίτια που τα ασπρίζουν κάθε
εβδομάδα οι γυναίκες με μια βούρτσα βουτηγμένη The excerpt comes from the book “Pages for Greece of the 20th century – Essays
στον ασβέστη. of French travellers”, Olkos Editions, 1995
Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Σελίδες για την Ελλάδα του 20ού αιώνα -
Στο σημείο όπου ακουμπούσαν τα πόδια του Κείμενα Γάλλων ταξιδιωτών», εκδ. Ολκός, 1995

49